Europejskie Obserwatorium Południowe (ESO) zaprezentowało zdjęcie planetoidy potrójnej (130) Elektra. Wykonano je dzięki teleskopowi VLT w Obserwatorium Paranal.
Planetoida (130) Elektra została odkryta w 1873 roku przez amerykańskiego astronoma Christiana Petersa. Nadano jej nazwę od imienia Elektry, postaci z mitologii greckiej. Planetoida okrąża Słońce w głównym pasie planetoid pomiędzy orbitami Marsa i Jowisza. Jeden obieg wokół orbity zajmuje jej 5 lat i 189 dni.
(130) Elektra ma średnicę około 182 kilometrów, czyli należy do większych obiektów głównego pasa planetoid. W roku 2003 za pomocą teleskopu Kecka II odkryto, iż Elektra posiada niewielki księżyc o średnicy 4 km, oddalony o 1170 km od samej planetoidy. Księżyc ten nosi oznaczenie S/2003 (130) 1.
W grudniu 2014 roku odkryto drugi z księżyców, który jest mniejszy (ma 2 km średnicy). Obiekt oznaczono jako S/2014 (130) 1. Do odkrycia wykorzystano instrument SPHERE na teleskopie VLT w Obserwatorium Paranal w Chile.
Europejskie Obserwatorium Południowe (ESO) w ramach swojej serii „Zdjęcie tygodnia” zaprezentowało niedawno fotografie potrójnej planetoidy (130) Elektra. Widać na nich nawet mniejszy z dwóch księżyców (jako najmniejszy obiekt dostrzegalny na fotografii).
Dzięki teleskopowi VLT udało się także zbadać inną potrójną planetoidę: (93) Minerva. Naukowcy z zespołu, którym kieruje Bin Yang (ESO, Santiago, Chile), przypuszczają, że obie planetoidy przeszły w swojej historii zderzenia, w efekcie których oderwały się od nich fragmenty, które następnie stały się księżycami. Argumentami za tą hipotezą są: małe oddalenie księżyców od planetoid, bardzo duży stosunek mas pomiędzy planetoidami, a ich księżycami oraz taki sam skład chemiczny księżyców i ich macierzystych planetoid.
Planetoida (130) Elektra została odkryta w 1873 roku przez amerykańskiego astronoma Christiana Petersa. Nadano jej nazwę od imienia Elektry, postaci z mitologii greckiej. Planetoida okrąża Słońce w głównym pasie planetoid pomiędzy orbitami Marsa i Jowisza. Jeden obieg wokół orbity zajmuje jej 5 lat i 189 dni.
(130) Elektra ma średnicę około 182 kilometrów, czyli należy do większych obiektów głównego pasa planetoid. W roku 2003 za pomocą teleskopu Kecka II odkryto, iż Elektra posiada niewielki księżyc o średnicy 4 km, oddalony o 1170 km od samej planetoidy. Księżyc ten nosi oznaczenie S/2003 (130) 1.
W grudniu 2014 roku odkryto drugi z księżyców, który jest mniejszy (ma 2 km średnicy). Obiekt oznaczono jako S/2014 (130) 1. Do odkrycia wykorzystano instrument SPHERE na teleskopie VLT w Obserwatorium Paranal w Chile.
Europejskie Obserwatorium Południowe (ESO) w ramach swojej serii „Zdjęcie tygodnia” zaprezentowało niedawno fotografie potrójnej planetoidy (130) Elektra. Widać na nich nawet mniejszy z dwóch księżyców (jako najmniejszy obiekt dostrzegalny na fotografii).
Dzięki teleskopowi VLT udało się także zbadać inną potrójną planetoidę: (93) Minerva. Naukowcy z zespołu, którym kieruje Bin Yang (ESO, Santiago, Chile), przypuszczają, że obie planetoidy przeszły w swojej historii zderzenia, w efekcie których oderwały się od nich fragmenty, które następnie stały się księżycami. Argumentami za tą hipotezą są: małe oddalenie księżyców od planetoid, bardzo duży stosunek mas pomiędzy planetoidami, a ich księżycami oraz taki sam skład chemiczny księżyców i ich macierzystych planetoid.
Więcej informacji:
Na zdjęciu:
Planetoida (130) Elektra i jej dwa małe księżyce. Źródło: Yang/ESO.
