Z przylądka Cape Canaveral na Florydzie wystartowała 8 grudnia o 0:53 polskiego czasu w nocy rakieta Delta IV z ładunkiem WGS-8 - zaawansowanym satelitą komunikacyjnym dla wojska amerykańskiego.
Start przebiegł pomyślnie a satelita znalazł się na właściwej orbicie parkingowej.
WGS-8 to warty prawie pół miliarda dolarów satelita, który należeć będzie to konstelacji Wideband Global Satcom System Amerykańskiego Departamentu Obrony. System ten zapewnia dostęp do niezawodnej taktycznej komunikacji wojska oraz organizacji humanitarnych na całym globie.
System WGGS jest rdzeniem kosmicznej architektury komunikacyjnej amerykańskiego wojska. Zapewnia dostęp do szerokopasmowego przesyłu danych, dźwięku i obrazu pomiędzy statkami, samolotami, wojskiem na pozycjach oraz bezzałogowcami. Razem z wyspecjalizowanymi systemami MUOS marynarki wojennej oraz AEHF sił powietrznych tworzą złożony mobilny militarny system komunikacyjny Stanów Zjednoczonych.
Satelity WGS budowane są na bazie platformy 702HP przez firmę Boeing Space Systems. Wszystkie są wyposażone w 19 sterowalnych wiązek wysokiej pojemności. Wspierają wysyłanie sygnału nieszyfrowanego oraz komunikacji zabezpieczonej dla wojska w postaci filmów z dronów, połączeń głosowych i informacji tekstowych. Oprócz tego poprawiają komfort życia wojskowym na misjach dostarczając sygnał telewizyjny i umożliwiając komunikację z bliskimi.
Prace nad systemem rozpoczęły się w 2001 roku. Zadaniem nowej konstelacji miało być zastąpienie dwóch systemów: DSCS (Defence Satellite Communications System) oraz GBS (Global Broadcast Service). WGS miał łączyć funkcjonalności obu i dziesięciokrotnie zwiększyć przepustowość komunikacji.
Pierwsze trzy satelity WGS poleciały w 2007 i 2009 roku. WGS-4 – pierwszy satelita drugiej generacji został wysłany na orbitę w 2012 roku. Poprawił on znacznie osiągi pierwszych satelitów oferując przepustowość 6 Gb/s i wsparcie dla dronów, wymgających komunikacji o dużej szybkości przesyłu i niskich opóźnieniach.
Kolejne satelity 2. generacji – WGS-5 oraz WGS-6 poleciały w 2013 roku. Siódmy satelita pojawił się na orbicie rok temu.
WGS-8 nadal należy formalnie do grupy 2. generacji, jednak znacznie poprawia możliwości poprzedników. Dzięki zastosowanym technologiom podwaja przepustowość do 11 Gb/s i jest wyposażony w funkcjonalność cross-band umożliwiającą konwersję sygnałów wysyłania i pobierania danych pomiędzy dwoma pasmami komunikacji Ka (26-40 GHz) oraz X (8-12,5 GHz).
Ostatnie dwa satelity konstelacji zostaną wysłane w 2017 oraz 2018 roku. Z systemu korzysta wojsko USA, Biały Dom, Departament Stanu USA oraz kraje sojusznicze: Kanada, Australia, Dania, Luksemburg, Holandia i Nowa Zelandia.
Start przebiegł pomyślnie a satelita znalazł się na właściwej orbicie parkingowej.
WGS-8 to warty prawie pół miliarda dolarów satelita, który należeć będzie to konstelacji Wideband Global Satcom System Amerykańskiego Departamentu Obrony. System ten zapewnia dostęp do niezawodnej taktycznej komunikacji wojska oraz organizacji humanitarnych na całym globie.
System WGGS jest rdzeniem kosmicznej architektury komunikacyjnej amerykańskiego wojska. Zapewnia dostęp do szerokopasmowego przesyłu danych, dźwięku i obrazu pomiędzy statkami, samolotami, wojskiem na pozycjach oraz bezzałogowcami. Razem z wyspecjalizowanymi systemami MUOS marynarki wojennej oraz AEHF sił powietrznych tworzą złożony mobilny militarny system komunikacyjny Stanów Zjednoczonych.
Satelity WGS budowane są na bazie platformy 702HP przez firmę Boeing Space Systems. Wszystkie są wyposażone w 19 sterowalnych wiązek wysokiej pojemności. Wspierają wysyłanie sygnału nieszyfrowanego oraz komunikacji zabezpieczonej dla wojska w postaci filmów z dronów, połączeń głosowych i informacji tekstowych. Oprócz tego poprawiają komfort życia wojskowym na misjach dostarczając sygnał telewizyjny i umożliwiając komunikację z bliskimi.
Prace nad systemem rozpoczęły się w 2001 roku. Zadaniem nowej konstelacji miało być zastąpienie dwóch systemów: DSCS (Defence Satellite Communications System) oraz GBS (Global Broadcast Service). WGS miał łączyć funkcjonalności obu i dziesięciokrotnie zwiększyć przepustowość komunikacji.
Pierwsze trzy satelity WGS poleciały w 2007 i 2009 roku. WGS-4 – pierwszy satelita drugiej generacji został wysłany na orbitę w 2012 roku. Poprawił on znacznie osiągi pierwszych satelitów oferując przepustowość 6 Gb/s i wsparcie dla dronów, wymgających komunikacji o dużej szybkości przesyłu i niskich opóźnieniach.
Kolejne satelity 2. generacji – WGS-5 oraz WGS-6 poleciały w 2013 roku. Siódmy satelita pojawił się na orbicie rok temu.
WGS-8 nadal należy formalnie do grupy 2. generacji, jednak znacznie poprawia możliwości poprzedników. Dzięki zastosowanym technologiom podwaja przepustowość do 11 Gb/s i jest wyposażony w funkcjonalność cross-band umożliwiającą konwersję sygnałów wysyłania i pobierania danych pomiędzy dwoma pasmami komunikacji Ka (26-40 GHz) oraz X (8-12,5 GHz).
Ostatnie dwa satelity konstelacji zostaną wysłane w 2017 oraz 2018 roku. Z systemu korzysta wojsko USA, Biały Dom, Departament Stanu USA oraz kraje sojusznicze: Kanada, Australia, Dania, Luksemburg, Holandia i Nowa Zelandia.
Relacja ze startu
Do wyniesienia sześciotonowego satelity została użyta największa konfiguracja Delta IV Medium (M+(5,4)). Składa się ona z czterech rakiet pomocniczych i poszerzonego górnego stopnia. Rakieta w tej konfiguracji latała do tej pory wyłącznie dla satelitów WGS.
Rakieta wystartowała 8 grudnia 2016 roku o godzinie 0:53 czasu polskiego. Po siedmiu sekundach zaczęła kierować się w stronę południowo-wschodnią. Prędkość dźwięku przekroczyła już po około 30 sekundach. Kilkanaście sekund później na rakietę zaczęło działać szczytowe ciśnienie aerodynamiczne.
Po minucie i 32 sekundach wypaliły się rakiety pomocnicze. 10 sekund po zakończeniu ich działania zostały odrzucone od głównego stopnia rakiety. 3 minuty i 15 sekund od startu odrzucono owiewkę chroniącą ładunek na szczycie rakiety. Po 3 minutach i 56 sekundach lotu swoją pracę zakończył silnik RS-68A dolnego stopnia.
Po chwili główny stopień CBC odłączył się od rakiety. 13 sekund po tym zdarzeniu odpalono RL-10B, czyli kriogeniczny silnik drugiego stopnia. Działał on aż przez 15 minut, ustawiając rakietę z satelitą na eliptycznej orbicie parkingowej.
Następnie rozpoczęła się faza dryfu. Silnik drugiego stopnia został włączony ponownie po prawie 30 minutach od startu. Działanie trwało niewiele ponad 3 minuty. Po jego zakończeniu rakieta znalazła się z ładunkiem na właściwej orbicie separacyjnej. 8 minut po tym nastąpiło oddzielenie ładunku.
WGS-8 został ustawiony na orbicie o wymiarach 435 na 44 337 km oraz inklinacji 27 stopni. Jest to orbita transferowa do supersynchronicznej orbity. Supersynchroniczna orbita wokółziemska to orbita o okresie większym niż okres orbity geosynchronicznej. Z takich orbit operuje ta konstelacja.
Był to już 34. start rakiety Delta IV i 11. start firmy United Launch Alliance (w tym czwarty z rakietą z rodziny Delta) w tym roku.
Więcej informacji:
- podsumowanie wideo startu
- nota prasowa firmy ULA (operatora rakiety Delta IV) nt. startu
- techniczny opis systemu satelitarnego WGS
Źródło: Spaceflight101/ULA
Na zdjęciu: Rakieta Delta IV wynosząca 8 grudnia 2016 roku satelitę WGS-8 dla wojska Stanów Zjednoczonych. Źródło: ULA
