Bardzo intrygujący astronomów obłok gazu i pyłu, znany jako G2, przetrwał przejście w pobliżu supermasywnej czarnej dziury w centrum Drogi Mlecznej. Spodziewano się, że zostanie rozerwany, a jednak to nie nastąpiło. Może to wskazywać na obecność gwiazdy w jego wnętrzu – informuje Europejskie Obserwatorium Południowe (ESO)
W centrum naszej galaktyki, Drogi Mlecznej, czai się supermasywna czarna dziura. Wokół niej krąży grupa jasnych gwiazd, a także obłok gazu i pyłu. Orbity tych obiektów są śledzone przez astronomów. Czarna dziura swą potężną grawitacją wywiera bardzo silne oddziaływania pływowe na bliskie obiekty, dlatego potrafi je rozrywać, a część tej materii zasila czarną dziurę, co prowadzi do rozbłysków i innych dowodów na delektowanie się czarnej dziury "przekąską".
Obłok materii był przez ostatnie lat śledzony przez astronomów za pomocą wielkich teleskopów. Przewidywano, że w maju 2014 roku obłok dokona najbliższego przejścia obok czarnej dziury. Przypuszczano, że zostanie rozerwany, ale G2 przetrwał zbliżenie i teraz oddala się od czarnej dziury.
Zespół, którym kierował Andreas Eckart (Uniwersytet w Kolonii, Niemcy) przeprowadził obserwacje obłoku G2 za pomocą teleskopu VLT w Obserwatorium Paranal w Chile. Obserwacje obejmowały wiele lat, a w szczególności krytyczny okres od lutego do września 2014 r., czyli tuż przed i tuż po przejściu przez najbliższy punkt niedaleko czarnej dziury.
Grupa badaczy uzyskała zdjęcia w podczerwieni, które wskazują, że obłok jest tak samo zwarty po przejściu, jak był wcześniej. Wyznaczono także prędkości obłoku w kolejnych okresach. Zanim obrócił się wokół czarnej dziury, oddalał się od Ziemi z prędkością około 10 milionów km/h, natomiast teraz porusza się w naszą stronę z prędkością około 12 milionów km/h. Astronomowie wykonali też długie serie pomiarów polaryzacji światła z obszarów w pobliżu supermasywnej czarnej dziury. Obserwacje te wykazały, że zachowanie materii akreowanej przez czarną dziurę jest stabilne i jak na razie nie zostało zaburzone przez przejście obłoku G2.
Odporność obłoku G2 na rozerwanie przez grawitacyjne efekty pływowe pozwala przypuszczać, że w jego wnętrzu znajduje się gęsty obiekt o masywnym jądrze, być może młoda gwiazda.
W centrum naszej galaktyki, Drogi Mlecznej, czai się supermasywna czarna dziura. Wokół niej krąży grupa jasnych gwiazd, a także obłok gazu i pyłu. Orbity tych obiektów są śledzone przez astronomów. Czarna dziura swą potężną grawitacją wywiera bardzo silne oddziaływania pływowe na bliskie obiekty, dlatego potrafi je rozrywać, a część tej materii zasila czarną dziurę, co prowadzi do rozbłysków i innych dowodów na delektowanie się czarnej dziury "przekąską".
Obłok materii był przez ostatnie lat śledzony przez astronomów za pomocą wielkich teleskopów. Przewidywano, że w maju 2014 roku obłok dokona najbliższego przejścia obok czarnej dziury. Przypuszczano, że zostanie rozerwany, ale G2 przetrwał zbliżenie i teraz oddala się od czarnej dziury.
Zespół, którym kierował Andreas Eckart (Uniwersytet w Kolonii, Niemcy) przeprowadził obserwacje obłoku G2 za pomocą teleskopu VLT w Obserwatorium Paranal w Chile. Obserwacje obejmowały wiele lat, a w szczególności krytyczny okres od lutego do września 2014 r., czyli tuż przed i tuż po przejściu przez najbliższy punkt niedaleko czarnej dziury.
Grupa badaczy uzyskała zdjęcia w podczerwieni, które wskazują, że obłok jest tak samo zwarty po przejściu, jak był wcześniej. Wyznaczono także prędkości obłoku w kolejnych okresach. Zanim obrócił się wokół czarnej dziury, oddalał się od Ziemi z prędkością około 10 milionów km/h, natomiast teraz porusza się w naszą stronę z prędkością około 12 milionów km/h. Astronomowie wykonali też długie serie pomiarów polaryzacji światła z obszarów w pobliżu supermasywnej czarnej dziury. Obserwacje te wykazały, że zachowanie materii akreowanej przez czarną dziurę jest stabilne i jak na razie nie zostało zaburzone przez przejście obłoku G2.
Odporność obłoku G2 na rozerwanie przez grawitacyjne efekty pływowe pozwala przypuszczać, że w jego wnętrzu znajduje się gęsty obiekt o masywnym jądrze, być może młoda gwiazda.
Więcej informacji:
Źródło: ESO
Na zdjęciu:
Złożenie obrazów pokazuje ruch pyłowego obłoku G2 w momencie gdy zbliża się, a następnie przechodzi obok supermasywnej czarnej dziury w centrum Drogi Mlecznej. Zaznaczono pozycje obłoku w latach 2006, 2010, 2012 oraz w lutym i wrześniu 2014 r. (od lewej do prawej). Plamom nadano kolory wskazujące ruch obłoku, czerwony oznacza obiekt oddalający się, a niebieski zbliżający się. Krzyżykiem oznaczono pozycję supermasywnej czarnej dziury. Źródło: ESO/A. Eckart
